
Erik Goris, velen kennen jou als acteur in verschillende tv-shows en theaterstukken. Hoe ben je op het idee gekomen om te beginnen acteren?
Dat idee had ik reeds heel vroeg. Ik heb in het college van Herentals les gevolgd. Ik zat in het 4e leerjaar bij Rik Andries, een toenmalige leraar die later voltijds acteur geworden is. In dat leerjaar kregen wij teksten van dichter Toon Hermans. En mijn toenmalige leerkracht Andries zei tegen mij “Erik, ik ga jou ooit nog terugzien”, en mijn eerste regisseur in Herentals was, je gelooft het nooit: Rik Andries. En Daarna ben ik in het amateurtheater gegaan in Herentals onder leiding van Walter Rits. Dan ben ik audities gaan doen en zo bij Studio’s terechtgekomen. Vervolgens heb ik enkele rollen gespeeld in Familie, Thuis… Dus voilà, het idee om te acteren is er al sinds het 4e studiejaar.
Vond je het als beginnende acteur niet raar om je ‘s avonds op televisie te zien?
(lacht) Ik heb eerst heel lang theater gedaan, voor ik op TV te zien was. Maar ja, het deed raar en dat doet het nog altijd.
Je bent vooral bezig met theater, wat maakt theater nu zo leuk om te doen?
Het verschil met televisie is dat theater live is. Het doek gaat op en gaat terug dicht na 2 uren. Je kan je geen fout permitteren. Je moet altijd het publiek meekrijgen en ervoor zorgen dat het publiek applaudisseert op het einde. Dus de live-kick van theater is leuk, al is voor de camera werken ook heel leuk. Ik heb nu 3 weken gefilmd voor een Ketnet-reeks. Dat was ook tof om te doen. Maar ik doe allebei enorm graag.
Geeft theater je meer zenuwen omdat je het ,zoals je al zei, live moet doen?
Theater geeft me altijd gezonde stress. Ik bedoel dat ik nu niet meer sta te trillen op men benen als ik de planken op moet. Ik doe het daar al lang genoeg voor, maar er is altijd wel de gedachte van “Ik moet goed zijn”. Je kan je nooit permitteren om een snipperdag te nemen, om eens te zeggen van “Vandaag doe ik het wat rustiger aan”. Mensen betalen er wel voor om te komen kijken, dus je moet je elke keer wel 150% geven. Dus ja die gezonde stress is er nog altijd maar dat is niet echt om over naar huis te schrijven. Voor een première bijvoorbeeld heb je dat altijd wel, dat is altijd anders. Dan speel je voor vrienden en familie dus dat geeft dan wel wat meer zenuwen.
Je bent acteur bij het theatergezelschap Paljas Producties waar je telkens met bekende Vlaamse acteurs samenspeelt. Maakt dit het makkelijker om te spelen of geeft het net meer stress?
In Paljas Producties spelen doe ik onder andere, ik speel ook nog voor Logitime Producties, Achterland, Music Hall. Ik heb ook met Marleen Merckx, Ann Pira, Leah Thys, Pol Goossen… dus vooral ‘Thuis’-mensen gespeeld. Maar ook bijvoorbeeld met acteurs zoals Carry Goossens en Herbert Flack. In het begin gaf dat inderdaad zenuwen. Maar ondertussen, ik zit er van het jaar 98 in, zijn het collega’s en zelfs vrienden geworden. Ik heb laatst ook een stuk met Warre Borgmans gespeeld, een heel sympathieke persoon. Dat klikte direct. Ik ben nu ook geen amateur meer, ze zien mij nu als volwaardige collega. En het zijn allemaal heel toffe mensen, op enkele uitzonderingen na dan (lacht).
Je speelde een rol in de twee grootste soaps van België : Familie en Thuis. Wat ‘wat’ is oppervlakkig, formuleer deze vraag duidelijker vond je zelf het leukste om te doen?
Het leukst van al is de slechterik spelen. Dat zegt iedereen. Omdat het een grotere uitdaging is. Dus de moordenaar in Thuis was echt wel een zeer leuke rol. Maar in Familie heb ik ook leuke rollen gespeeld: een zatlap, de man van zatte Rita… Ik ben daar ook heel veel mee op reis geweest. Een enorme ervaring. Dus het was allebei wel leuk om te doen. Maar zoals ik al zei, de slechterik spelen is het leukst om te doen.
Was in Thuis spelen dan ook leuker omdat je daar meer mensen kende uit het theater?
Ik kende bij Thuis, toen ik daar aankwam, al het grootste deel van de cast vanuit het theater. Dus daar was eigenlijk niet veel nieuws aan. Thuis en Familie zijn niet zo heel verschillend qua werkwijze, het is gewoon hard werken. De meeste mensen denken dat dat niet hard werken is. Maar dat is het dus echt wel. Bij Familie zijn er niet zoveel collega’s die in het theater spelen buiten Lynn Van Wesepoel en Roel Vanderstukken. Maar er zijn inderdaad meer mensen uit Thuis met theater bezig dan bij Familie. Dus ja, ik kende bijna iedereen. Dus dat was zeer plezant. Het was als het ware ‘thuiskomen’ (knipoog).
In beide soaps speelde je totaal verschillende personages. In Familie speelde je Rob, een heel vriendelijk personage die geen vlieg kwaad zou doen. In Thuis speelde je Guy, bijna het tegenovergestelde de tegenovergestelde persoon. Behandelden de mensen jou dan anders toen je in Thuis een slecht personage speelde?
Van sommige mensen die het verschil niet kunnen uitmaken tussen wat echt en niet echt is, krijg je inderdaad wel reacties. Pas op, ik mijd ook veel openbare plaatsen. Ik ga nooit meer naar de markt of een meubelwinkel. In de zomer ga ik ook niet op de dijk in Blankenberge lopen. Maar ja, je hebt dus altijd mensen die dat onderscheid niet kunnen maken. Maar langs de andere kant zijn er ook veel mensen die positief reageren. In Antwerpen bijvoorbeeld zijn er veel Marokkanen die naar Familie en Thuis kijken. Dus als ik nu in Antwerpen kom, zeggen ze al wel eens ‘Hey vuile moordenaar’, maar dan positief bedoeld en dat is wel leuk.
Je bent een ex-leerling van onze school, hoe kijk je terug op jouw periode achter de schoolbanken?
Goh, dat is heel lang geleden. Ik heb er 12 jaar op school gezeten als leerling en daarboven op nog eens 13 jaar lesgegeven. Ik kijk terug op die periode met een melancholische noot. Het is nu één grote gemeenschap, KOSH, en ik denk dat er zo veel eigenheid van het vroegere college verdwenen is. Het is nu heel lang geleden dat ik er nog geweest ben, maar ik hoor van bijvoorbeeld Jos van de Pol dat de sfeer die wij hadden in het college er niet meer is. Dat was toen nog een Jezuïetencollege, men was heel streng. Ik heb nog meegemaakt dat het een echte jongensschool was. Het was zelfs zo dat als wij naar de cinema gingen in de Zandstraat, de meisjes eerst binnen gingen en dat wij dan pas om de hoek mochten komen, omdat we elkaar niet mochten zien. Maar ik kijk daar met veel plezier op terug, maar ben uiteindelijk toch mijn hart gevolgd. Ik verdien nu mijn kost met komedie spelen en dat is voor mij toch het leukste om te doen. Mijn hobby is nu mijn werk en mijn werk is mijn hobby, dat te kunnen zeggen is het beste wat er is.
Heb je nog tips voor onze leerlingen die ze zeker kunnen gebruiken?
Doe je best op school. De studententijd is de mooiste tijd die er is. Dat merk je pas later. Buiten het feit dat je af en toe moet studeren en moet luisteren, heb je een zorgeloos bestaan, maar dat blijft spijtig genoeg niet duren. Nog één tip misschien: Geniet van het leven en volg uw keuze. Je moet altijd proberen te doen wat je graag doet. Ik ken ook heel veel mensen die hun job tegen hun zin doen. Dat is niet echt leuk, je moet altijd proberen te doen wat je graag doet. Het is niet altijd even gemakkelijk ,maar ga ervoor!